پرتولیدترین بمب افکن تاریخ؛ همه آنچه که باید درباره «تابوت پرنده» بدانید+ تصاویر

به گزارش پارسینه و به نقل از روزیاتو، هواپیما‌های نظامی دوران جنگ جهانی دوم از پیشرفته‌ترین و کارآمدترین ماشین‌های جنگی بودند. چه جنگنده و رهگیر مطلق و چه یک بمب افکن سنگین، هزاران هواپیما از هر نوع تولید شد.

اما Consolidated B-۲۴ Liberator یکی از این هواپیماهاست که پرتولیدترین بمب افکن سنگین تاریخ است. این هواپیما که توسط کمپانی Consolidated Aircraft مستقر در ایالات متحده طراحی و توسعه یافته بود، اولین پرواز خود را در دسامبر ۱۹۳۹ انجام داد و در سال ۱۹۴۱ وارد خدمت نظامی ایالات متحده شد.

بیش از ۱۸،۰۰۰ فروند از بمب افکن B-۲۴ Liberator بین سال‌های ۱۹۴۰ و ۱۹۴۵ تولید شد. حداقل دو نمونه از معدود B-۲۴‌های به جای مانده هنوز قابلیت پرواز دارند.

مشخصات و ویژگی‌های B-۲۴ Liberator

خدمه: ۱۱ نفر (خلبان، کمک خلبان، ناوبر، بمب افکن، اپراتور بیسیم، اپراتور برجک دماغه، اپراتور برجک بالا، دو توپچی وسط، اپراتور برجک توپ، توپچی دم)

طول: ۲۰.۴۷ متر

طول بالها: ۳۴ متر

ارتفاع: ۵.۳۷۲ متر

حداکثر وزن برخاست: بیش از ۲۹،۴۸۴ کیلوگرم

ظرفیت سوخت: ۲،۳۴۴ گالن آمریکایی (۸،۸۷۰ لیتر) ظرفیت معمولی؛ ۳،۶۱۴ گالن آمریکایی (۱۳،۶۸۰ لیتر) با باک‌های دوربرد در محفظه بمب. ظرفیت روغن ۱۳۱.۶ گالن آمریکایی (۴۹۸ لیتر) در چهار مخزن قیف نازل خود آب بندی

موتورها: ۴ موتور پرت اند ویتنی R-۱۸۳۰-۳۵ Twin Wasp، R-۱۸۳۰-۴۱ یا R-۱۸۳۰-۶۵، ۱۴ سیلندر دو ردیفه پیستون شعاعی توربو سوپرشارژ با هوا خنک شونده

قدرت هر موتور: ۱،۲۰۰ اسب بخار (۸۹۰ کیلووات)

کار بر روی طراحی B-۲۴ Liberator در اواخر دهه ۱۹۳۰ آغاز شد. این هواپیما در تمامی بخش‌های نیرو‌های مسلح ایالات متحده از جمله نیروی دریایی مورد استفاده قرار گرفت. تعدادی از کشور‌های عضو متفقین نیز این هواپیما را در طول جنگ جهانی دوم در اختیار داشتند. B-۲۴ به خاطر نقش و دستاوردهایش در ارتش ایالات متحده شناخته شده است. این بمب افکن در اولین حمله به خاک آلمان در طول جنگ جهانی دوم شرکت کرد. برد عملیاتی و رزمی B-۲۴ برای دارندگانش، به ویژه برای عملیات بمباران در اقیانوس آرام مفید بود. در طول نبرد اقیانوس آرام، B-۲۴‌های دوربرد ضد زیردریایی در پوشش شکاف اقیانوس اطلس نقش مهمی داشتند. تولید سریع این هواپیما انجام ماموریت‌ها را در طول جنگ جهانی دوم بسیار تسهیل کرد. به گفته نیروی هوایی ایالات متحده (USAF)، B-۲۴ در طول جنگ در تعداد بیشتری نسبت به هر هواپیمای دیگری تولید شد. اساساً در خاور دور علیه ژاپن مورد استفاده قرار گرفت و در اروپا و شمال آفریقا نیز حضور فعالی داشت. این هواپیمای دو دم و چهار موتوره بیشتر برای بمباران میدان‌های نفتی پلوستی در اوت ۱۹۴۳ شناخته می‌شود.

چرا تابوت پرنده؟

برخی از اشکالات طراحی و عملیاتی بمب افکن B-۲۴

درب خروجی انفرادی در سمت عقب هواپیما

مستعد سقوط

بال‌ها مستعد خرابی و آسیب بودند

عملکرد ضعیف در سرعت پایین در مقایسه با رقبا

مشکلات نشتی و جریان در سیستم سوخت

این هواپیما به دلیل نقص‌های ذاتی طراحی و سیستمی اش، عنوان “تابوت پرنده” را از خدمه پرواز دریافت کرده بود. یکی از ایرادات اصلی این طراحی، نقطه ورود انفرادی هواپیما در سمت عقب بود. در مواقع اضطراری، خدمه عموماً تنها چند ثانیه فرصت دارند تا از هواپیما خارج شوند و دسترسی به خروجی دور از جایی که اکثر خدمه مستقر هستند تقریباً غیرممکن است.

حداکثر سرعت: ۴۷۸ کیلومتر بر ساعت در ارتفاع ۲۵،۰۰۰ فوت (۷،۶۰۰ متر)

سرعت کروز: ۳۴۶ کیلومتر در ساعت

سرعت استال: ۱۵۳ کیلومتر بر ساعت

برد: ۲،۴۸۰ کیلومتر با سرعت ۳۸۱ کیلومتر بر ساعت و ارتفاع ۲۵،۰۰۰ فوت (۷،۶۰۰ متر) با سوخت معمول و حداکثر بار بمب در محفظه داخلی

برد فرابری: ۶،۰۰۰ کیلومتر

سقف پرواز: ۲۸،۰۰۰ فوت (۸،۵۰۰ متر)

سرعت صعود: ۱۰۲۵ فوت در دقیقه (۵.۲۱ متر بر ثانیه)

زمان اوج گرفتن: ۲۰،۰۰۰ فوت (۶،۱۰۰ متر) در ۲۵ دقیقه

سقف پرواز نسبتاً پایین به موارد ساقط شدن مکرر B-۲۴‌ها افزود. سقف پرواز این هواپیما ۲۸،۰۰۰ فوت (۸،۵۰۰ متر) است که آن را بسیار مستعد ساقط شدن می‌کرد. طبق دایره المعارف بریتانیکا، در نتیجه این مشکل، B-۲۴ بیشتر از دیگر هواپیما‌ها در معرض توپخانه ضد هوایی آلمان قرار می‌گرفت. این موضوع و آسیب پذیری بیشتر B-۲۴ در برابر آسیب‌های جنگی (سیستم سوخت نشتی مشکل خاصی بود) B-۱۷ را به بمب افکن استراتژیک ترجیحی در جبهه اروپا تبدیل کرد. شایان ذکر است که B-۲۴ Liberator به دلیل نیاز مبرم به یک بمب افکن سنگین از سوی ایالات متحده، با عجله طراحی شد. در حالی که نسخه اولیه یک مرحله آزمایش جامع را پشت سر گذاشت، بسیاری از راه حل‌های سریع برای آماده سازی این بمب افکن برای دریافت مجوز و ورود متعاقب به سرویس صورت گرفت.