ترفند بی رحمانه و هولناک آمریکایی ها در هدایت موشک ها در جریان جنگ جهانی دوم + تصاویر

به گزارش پارسینه، در طول جنگ جهانی دوم، وزارت جنگ ایالات متحده زرادخانه وسیعی از بمب ها و راکت ها را جمع آوری کرد. در آن روزها، مهمات مجهز به سیستم های هدایت نبودند، به این معنی که نمی توانستند روی اهداف قفل شوند و بنابراین برای انجام حملات دقیق غیرقابل اعتماد بودند. شکست هیتلر نه تنها برای نیروهای مسلح آمریکا بلکه برای اکثر آمریکایی های عادی نیز اولویت داشت. روانشناس و مخترعی به نام بی اف اسکینر یک راه حل بالقوه برای این مشکل ارتش پیدا کرد.

نحوه آموزش کبوترها توسط اسکینر

همانطور که او بعداً در خاطرات خود به یاد می آورد، کبوترها در نظر او چیزی بیش از یک پرنده بودند - آنها "دستگاه هایی" با دید عالی و قدرت مانور فوق العاده بودند. او با تعجب گفت: آیا آنها نمی توانند یک موشک را هدایت کنند؟

اسکینر سرانجام به این باور رسید که با آموزش مناسب، کبوترهایی که در مخروط دماغه موشک نشسته اند، می توانند با نوک زدن به صفحه، مهمات را به سمت هدف هدایت کنند. اسکینر دو بار برای بودجه دولتی درخواست داد و هر دو درخواست رد شد. 

اما شرکت غلات جنرال میلز برای نجات این ایده تلاش کرد و به اسکینر ۵۰۰۰ دلار و اتاقی در طبقه بالای یک آسیاب داد تا بتواند تحقیقات خود را انجام دهد.

آرتور دی. هاید، معاون وقت، به رویای اسکینر اعتقاد داشت و امیدوار بود که وقتی اسکینر تحقیقات کافی برای حمایت از فرضیه خود انجام داد، دولت به این پروژه علاقه مند شود. و این دقیقا همان چیزی است که اتفاق افتاد.

اسکینر با استفاده از دانه ها به عنوان پاداش، کبوترها را با موفقیت آموزش داد تا به اشیایی که نشان دهنده اهداف دشمن در یک صفحه نمایش کوچک در مقابل آنها بود، نوک بزنند. حتی در شرایط ناخوشایند، مانند دماهای شدید، یا با افزایش فشار دی اکسید کربن، یا با صدای شلیک تپانچه در پس زمینه، پرندگان به طور غیرقابل انعطافی روی کار متمرکز شدند یا، بهتر است بگوییم، برای دریافت غذای بیشتر تلاش کردند.

در اوایل سال ۱۹۴۳، مقامات دولتی به مینیاپولیس سفر کردند تا تمام کارهای شگفت انگیزی که پرندگان اسکینر می توانستند انجام دهند را مشاهده کنند. کبوترها عملکرد زیبایی داشتند و دفتر تحقیقات و توسعه علمی ایالات متحده به جنرال میلز ۲۵۰۰۰ دلار پاداش داد.

اکنون با پول و اعتماد به نفس، اسکینر و تیم مهندسی جنرال میلز بلافاصله دست به کار شدند تا مفهوم خود را کامل کنند. او سه کابین خلبانی به اندازه کبوتر، که هر کدام دارای صفحه نمایش کوچکی بود، در مخروط دماغه یک موشک ساخت. پرندگان در داخل کابین خلبان خود، رو به روی صفحه نمایش می‌نشستند که تصاویری از زمین در زیر قسمت جلوی موشک نمایش داده می‌شد. وقتی هدفی روی صفحه ظاهر می‌شد، پرنده با پشتکار به آن نوک می‌زد و انتظار داشت که دانه‌هایی را به عنوان پاداش دریافت کند.

با گذشت زمان، مکانیسم فرمان به طور کامل توسعه یافت. به لطف یک سیستم پیکاپ پنوماتیکی، نوک زدن مداوم پرندگان با باز و بسته کردن دریچه های هوا که از یک طرف به صفحه و از طرف دیگر به باله های فرمان بمب وصل شده بودند، موشک را به سمت هدف هدایت می کرد. اگر دو کبوتر از سه یا هر سه کبوتر به یک هدف نوک می زدند، موشک مسیر خود را تنظیم می کرد و به سمت آن می رفت. متأسفانه برای پرندگان، هیچ دکمه پرتابی وجود نداشت که بتوانند قبل از برخورد موشک با هدف، خود را نجات دهند.

بنابراین آمریکایی ها از کبوترها برای هدایت موشک ها به طور کامل در جریان جنگ جهانی دوم استفاده می کردند اما مقامات دفاعی هرگز به طور کامل متقاعد نشدند که قرار دادن یک کبوتر پشت فرمان یک بمب بزرگ، ایده خوبی باشد.